دشمنی ناآگاهانه‌ای که برخی پدران و مادران در حق فرزندان خود می‌کنند
به هر نسبت كه مواجهه با شدايد، مربى و مكمّل و صيقل دهنده و جلابخش و «كيميا اثر» است، پرهيز كردن اثر مخالف دارد. لهذا دانشمندان گفتهاند بزرگ‌ترين دشمنی‌هايى كه درباره اطفال و كودكان مى‌شود همان‌هاست كه پدران و مادران نادان به عنوان محبت و از روى كمال علاقه انجام مى‌دهند؛ يعنى نوازش‌هاى بى‌حساب، مانع شدن از برخورد با سختى و نازپرورده كردن آنها.
اينهاست كه طفل را بيچاره و ناتوان بار مى‌آورد، او را در صحنه زندگى خلع سلاح مى‌كند، كارى مى‌كند كه كوچک‌ترين ناملايمى او را از پا درآورد و كمترين تغيير وضعى سبب نابودى وى گردد.
او را مثل كسى بار مى‌آورند كه هرگز در همه عمر به داخل آب نرفته و شناورى نكرده و نياموخته است، و يک‌مرتبه مواجه شود با دريا و بخواهد در آن شناورى كند. كسى كه شناورى هيچ نمى‌داند، اولين بارى كه به آب بيفتد غرق مى‌شود. شناورى هم چيزى نيست كه با غير عمل، با درس و كتاب و گوشه اتاق بتوان ياد گرفت؛ هنر است، فن عملى است، بايد رفت ميان آب و در همان جا ضمن عمل و تلاش و زير آب رفتن و بالا آمدن تدريجا آن را آموخت.
استاد مطهری، بیست گفتار، ص150