ریحانه های منتظر

آیت_الله_جوادی_آملی :

الآن اگر كسی را آوردند به ما گفتند اين آب را شما دَم بزنيد اين بچه را شما دعا كنيد، ما بايد حواسمان جمع باشد، اوّل برای خود ناله كنيم، مبادا يك وقت غرور ما را بگيرد كه حالا ما چون معمّميم، عده ‌ای به ما علاقه‌مندند اين بچه را می آورند كه ما دعا كنيم يا آن بيمار را می ‌آورند ما دعا كنيم، اين دامی بيش نيست.

اگر در اين دعا گفتيم خدايا بيش از او و پيش از او، من به تو نيازمندم مشكل مرا حلّ كن، بعد مشكل او را، اين دعا می ‌شود مستجاب و اين ديگر نه دام است نه دانه. اما اگر بر اساس عوامی كه در ما هست باور كرديم كه ما مستجاب الدعوه‌ايم يا از حُسن ظنّ ديگران سوء استفاده كرديم، اين اوّلين دام است برای ما.

چرا اين همه اصرار دارد قرآن كريم كه دعای انبيا را نقل می كند با اين وضع باشد. مبادا ـ خدای ناكرده ـ انسان در اين فريب بيفتد كه من آنم كه ديگر حالا نياز ندارم. اين اوّلين دام بت ‌پرستی درون است. هيچ صنم و وثنی از هوی بدتر نيست، گرچه سنگين‌ ترين هوی در بيرون است چون او جِرم است و جسم است و سنگ است، گرچه نرم‌ ترين هوا در درون است؛ ولي شرورترين هوی همين هوای درون است. «إنّ أکثف الهواء» در بيرون است. «ألطف الهواء» در درون است،(أَ فَرَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلهَهُ هَواه‏). اينكه گفتند هر لحظه محافظ باشيد هر لحظه متذكّر باشيد، برای همين است. اين انسان را به دام می ‌اندازد چطور می شود اكثر مؤمنين مشرك باشند؛ به صورت حصر هم فرمود: (وَ ما يُؤْمِنُ أَكْثَرُهُمْ بِاللَّهِ إِلاَّ وَ هُمْ مُشْرِكُون‏).

درس_اخلاق ۹۵/۱۰/۱۶