ریحانه های منتظر

روبین وود زورث، خبرنگار آمریکایی در تشریح جریان ملاقات خود با امام (ره) در جماران می‌نویسد:

زمانی که امام خمینی از در وارد می‌شد احساس می‌کردم که از لا به لای آن گردبادی از نیروی معنوی وزیدن گرفت. گویا در ورای آن عبای قهوه‌ای، عمامه مشکی و ریش سفید روح زندگی جریان داشت؛ به طوری که همه بینندگان را محو تماشای خود کرد. در آن هنگام حس کردم که با حضور او همه ما کوچک شده‌ایم و گویا در سالن کسی جز او باقی نمانده است.

آری ! او بارقه ای از نور بود که در قلب و روح همه حضار رسوخ کرده بود . او تمام معیار هایی را که گمان میکردم می توانند مرا در تعریف و ارزیابی شخصیت و مقامش یاری کنند در هم شکست . او با حضور خود آن قدر در ما تأثیر گذارد که احساس کردم تمام روح و جسمم را فرا گرفته است !

زمانی که بر روی صندلی خود نشست احساس کردم که نیرویی از وجودش ساطع می‌شود؛ نیرویی بسان یک گردباد که اگر با دقت نگاه می‌کردی در می‌یافتی که نوعی آرامش مطلق درون آن نهفته است چرا که (امام) خمینی (ره) بسیار جدی و استوار و مسلط بود.

در عین حال او را چنان ساکت و آرام میافتی که گویی نیرویی ثابت و استوار در درون او جریان دارد و البته این نیرو همان چیزی است که رژیم سابق ایران را به یک باره برچید حال آیا چنین شخصیتی می تواند یک فرد عادی باشد ؟… من تاکنون هیچ یک از مردان بزرگ را برتر از این مرد و یا نظیر او ندیده ام .

کمترین چیزی که می توانم بگویم این است که گویا او یکی از انبیای گذشته است و یا اینکه او موسای اسلام است و آمده تا فرعون کافر را از سرزمین خود براند…

روبین وود زورث کاریس ، زیباترین تجربه من ،ص ،32 ، 3631